وې غ ... دام ولؤلئ !

په دې برخه کی افغانان ، پنجابیان، عربان ، انګلیسان اوروسان ټول یورنګ دي ، غوسه به یوته وي اوسپکوي به بل څوک خوځينې قامونه داسی هم شته چی چاته غوسه وي نوکنځلی هم هماغه کس ته کوي اودکورنۍ غړي یې پکی نه رانغاړي . دبېلګی په توګه پنجابیان که چاته غوسه شي نووایي : « رنډي کی بچی » یانی دبدکاری ځویه یا وایي «کوتی کی بچی» یانی دسپي ځویه .عربان وایي : « أنیکه عارک » یانی ستاښځه ... یا «أنیکه اوختک» یانی ستاخور... انګرېزان وایي : «سن آف أ بیچ» یانی دفاحشې ځویه یا «مادرفکر» یانی مور .... روسان چی چاته غوسه شي داسی کنځلی کوي : « یوب تؤیوماڅ» یانی موردې .... نوربه هم داسی قومونه وي چی داسی مشترکات به لري خوپه جرمني ژبه کی بیا ددرېمګړي سپکاوې ډېرنه ليدل کیږي اونه ورځنې چلښت لري . په جرمني ژبه کی دخورموراوښځې کنځا نشته اوزیاترهغه کس ته نېغ سپکاوې کوي چی ورباندی غوسه وي . ددوی په کنځلوکی تشبیهات وي اوترټولوزیاته کارېدنه د «رینډ في» یانی غؤيي اویا «شواین» یانی خووګ وي . په ټولیزه توګه دافغانستان په ټولوقامو نوکی ورته کنځلی ډېری دي خوزه به دبېلګی په توګه د تاجکو اوپښتنوکنځلی راواخلم . په دواړوقامونوکی دکنځلولپاره تشبیهات کارؤل کیږي لکه خر، سپې ، غوایي ، خرس، چرګ ، ګيدړ، موږک ، موشخورما ، زاغ ، مولاچرګک ، تغاره ، کاسه ، شکرۍ ، جوال ، بوجۍ ،غایته مواد ، متیازی ، غوشیان اوداسی نور. داشیان مخامخ سړي ته مخاطب وي اوچی ټول یادشي بیاپسی کورنۍ اوقام ته ورسیږي ، په ترتیب سره مور، پلار، لور، خور، طایفه ، کنخه ، ذات اوآن ترمړي ، کفن اوقبرپوری ورسیږي . دافغانانوپه کنځلوکی دتشبیهاتوترڅنګ صفتونه هم کارول کیږي لکه تور، سیاه ، مرده ګاو، بې ننګه ، بی غېرته ، دووس ا وبې ناموس . دافغانانوپه کنځلوکی پېغورونه هم شته لکه چاته ګډبه ، نداف ، نایي، جولا، جټ ، رقاصه اوډم وئيل. ځینی افغانان چی سره په کنځلوکی ونخلي نویوله بله مخکی کېدل غواړي اوهرومرودمقابل لوري ځواب ورکوي . دبېلګی په توګه که څوک چاته ووایي چی غوایي یې نودهغه بل ځواب به داوي چی ورته ووایي خریې . داچی افغانان یوبل ته ځان نه پړکوي نودکنځلوسلسله یې هم اوږدېږي . دارښتیا اوږدبحث اوژؤره څېړنه غواړي چی افغانان ولی دومره زېلي، دومره کم زغمه اوپه کنځلوکی بډای دي . که څه هم کنځلی دافغانانودکلتور، أدب ، تهذیب اواخلاقوبرخه نه ده اوکنځلمارته هم په سپکه سترګه کتل کیږي خوسره له دې دافغانانوپه افهام اوتفهیم کی ځای لري اوآن تردی چی کله یې څرک په أدب کی هم ولګي . دځينوشاعرانوپه شعرونوکی یې بېلګی هم شته اوپه ځينوخلکوکی خوځينی سپکی ( ګړبڼی ) هډوبده اغېزه نه کوي لکه ځینی چی په هره خبره کی وایي «وې غ...».