أویۀ قربان
کوکناروکره چی وروڼه دخمارشي
اغزي وکره چی پښوکی ورته خارشي
له خندابه پختورګي درته شنه کړي
پوډري چی خپل پرتوګ ته راپه قارشي
په هیوادکی داکارونه ننګیالي کړي
یادبل ککرۍ وخوري یاپه دارشي
ښه ټوپک اوتوره نښې دغیرت دي
بی له دې به نونورڅه درته پکارشي
بله داچی ډالروګټه بی شماره
بی ډالرونن سبا کله روزګارشي
چی سبا بېګاه ډوډۍ یې کورکی نه وي
جنازه یې هم څوک نه کړي چی مردارشي
أسره مه کوه رسارسا یې وله
چی یومري بل پسی سمدستي افګارشي
کندی وکینه کوڅوکی ښې ژؤرې
چی واړه زاړه له لبه ورغوزارشي
چی په مخکی دڅوک آه کولې نشي
ښایسته ښځې ، زوراوزربه درنه جارشي
له اپلتوڅخه مننه که زما شعریې خپورکړ
هیچ نظری موجود نیست:
ارسال یک نظر